Met een zekere regelmaat fiets ik naar mijn geboortedorp Weurt, een mooi tochtje vanuit Nijmegen langs de elektriciteitscentrale, richting de kerk van Weurt waar op het kerkhof mijn ouders en oom begraven zijn. Er staat daar een bankje van waaruit je over de zerken kijkend het silhouet van de centrale ziet. Een silhouet dat gaat verdwijnen omdat het gebouw gesloopt wordt.
Het markante gebouw met zijn hoge pijp is voor velen een oriëntatiepunt. Zo ook voor mijn zoon Wieland die toen hij op jonge leeftijd op een klein fietsje meeging op familiebezoek opgelucht “de pijp” verzuchtte, voor hem een teken dat we er bijna waren. Onlangs publiceerde hij op zijn website een aantal beeldbepalende iconen van Nijmegen waarvan de elektriciteitscentrale er een van is.
De jaren daarop werd het typische van het landschap bij Weurt, de vermenging van een wijds polderlandschap met hedendaagse industriële bebouwing, onderwerp van mijn werk. Tijdens de tentoonstelling GEZICHT OP WEURT, CBK Nijmegen 1997 werden de eerste resultaten, schilderijen en foto’s, getoond.
Weurt bleef als een rode draad door mijn werk lopen zoals in 2006 bij de solotententoonstelling WEURT bij Heden, Den Haag. Jaren later reisde Michiel Morel, oud directeur van Heden, af naar Weurt en schreef er in zijn blog over. “Marena behoort tot een respectabel legertje kunstenaars van de generatie 1945-’65, die zich sterk verbonden voelen met de omgeving waaruit ze afkomstig zijn. Lokale helden, die met elkaar het onontbeerlijke vlechtwerk vormen dat het culturele klimaat in hun landstreek verrijkt.”
In 2012 maakte ik in het kader van het project “schetsen aan verrommeling” een reeks aquarellen op verschillende locaties rondom Weurt. Plekken met een spanningsveld tussen natuur en industriële bebouwing, zoals bij de centrale, kolenhaven, de sluis en de afvalverwerking.
Onlangs dacht ik, moet ik niet weer eens terug naar Weurt, een nieuw project bedenken. Maar nee, dat is niet nodig. Weurt is een blauwdruk van mijn vroegste herinneringen. De hoge koude kamers van het dijkhuis uitkijkend over de uiterwaarden en de Waal. De slingerde beweging van de dijk, bijna als het gebaar van de schilder. Het hooggelegen zicht vanaf de dijk op waterpartijen en akkers.
Deze en andere herinneringen vormen samen een distillaat dat de basis is voor mijn beeldende werk.
Weurt zit in mij, ik hoef er niet naar terug. [26 september 2020]
https://simpelheid.nl/iconen/nijmegen/
http://www.michielmorel.nl/gezicht-op-weurt-de-kunst-van-marena-seeling
https://marenaseeling.nl/projects/schetsen-aan-verrommeling/
