Al een tijdje bespeur ik een soort uitstelgedrag bij het schilderen. Lange tijd huldigde ik het motto, een dag niet geschilderd is een dag niet geleefd. Nu komt het steeds meer voor dat ik de kwast een tijdje niet aanraak. Dit komt voor een deel door allerlei ‘administratie’ zoals het schrijven van tentoonstellingsplannen, subsidieverzoeken, fotograferen en rubriceren van werk. Maar er is ook een wezenlijke verandering gaande, een nieuw inzicht dat te maken heeft met het met andere ogen kijken naar het traject dat aan het schilderen vooraf gaat. Zo maakte ik als voorbereiding voor nieuw werk modellen van papier en plakte ze op de wand. Het papier was restmateriaal met sporen van plakband, vouwen en krijtstrepen. Ik zag deze patronen puur als een houvast voor het echte werk. Geleidelijk aan ben ik deze patronen anders gaan bekijken. Ze hebben een huid, veroorzaakt door een bijna terloopse bewerking, iets wat me tijdens het schilderen ook wel overkomt. Voorheen poetste ik deze vaak weg, ze was ontsnapt aan mijn controle en daarom niet legitiem. Maar dat laatste doe ik niet meer zo snel.
Deze ontwikkeling verklaart ook waarom het project Dijkzicht waar ik nu aan werk zo’n ander verloop kent. Het uitgangspunt is helder; ik registreer vanaf de dijken het landschap, een hoger gelegen punt dat bijzondere perspectivische gezichtspunten oplevert. Het eerste gedeelte beslaat het tekenen en fotograferen van poelen, kolken. Deze ovalen, organisch aandoende vormen heb ik uitvergroot op tekenpapier, uitgeknipt en laten zagen uit aluminium platen. De bedoeling is ze te beschilderen en als een samengesteld beeld op een wand te laten zien. Maar tijdens het voortraject begon het te schuiven. De uit papier geknipte vormen bolden een beetje, de met houtskool opgebrachte belijning had een fijne structuur. De vormen bleven geruime tijd in het atelier hangen, ik fotografeerde ze en bleef er naar kijken. Ze vertelden me iets over schilderen zonder dat ik een kwast aanraakte.
Uiteindelijk werden de aluminium shapes gezaagd. Toen die eenmaal aan de wand hingen om beschilderd te worden ontdekte ik daarin zoveel interessante aspecten dat ik nog steeds niet aan het schilderen toegekomen ben. Het licht geschuurde oppervalk van de shapes reflecteert vage vervreemdende hoeken en perspectieven van mijn atelier. Een wonderlijke ontwikkeling omdat ik van plan was op de shapes iets met de waterspiegeling in poelen en kolken te doen. Maar door ze naar de binnenwereld van mijn atelier te halen, transformeren ze van poelen en kolken naar een soort beeldschermen die geheimzinnige ruimten laten zien. [18 maart 2022]
