Afgelopen februari fietste ik over de Waaldijk in de buurt van Beuningen. Het was hoog water en de uiterwaarden waren ondergelopen. Plots viel mijn blik op een witte vorm, drijvend in het water. Het was een stuk piepschuim dat oplichtend in het grijze winterlicht een sterk contrast vormde met het grijsbruine water en de half onder water staande struiken en bomen. Ik maakte een snel een foto met mijn mobiel en fietste door. Een paar dagen later ging ik terug om met een betere camera het plaatje nogmaals te schieten. Tevergeefs, het water was gezakt en het stuk piepschuim lag verloren en modderig in het drassige weiland.
Magie zit vaak in het moment. In mijn atelier zijn er dagen dat alles samen valt, het licht is goed, mijn hoofd is helder, de verf spreekt, de beslissingen zijn kordaat.
De volgende dag kom ik op dezelfde plek en tijd aan en dan kan het zijn dat de magie weg is. De fraaie grijze kleur, de vorige dag zo goed gemengd, slaat dood op het doek. De krachtige vorm blijkt uitgezaagd helemaal niet perfect en heeft een nare punt die in de weg zit.
Uiteindelijk moet ik weer door de sompige te ver doorgemengde verf worstelen om tot dat ene heldere beeld te komen daarbij verlangend naar dat moment toen alles op zijn plek viel als een uitgelichte vorm in een grijs licht.
